Хэн нэгэн гэнэт хүрэх шиг бороо дусалхад цочоод
Хэлж чадамгүй мэдрэмжинд сэтгэл өөрөө цалгиад
Мэдрэхүйн түмэн судалыг хөгжим мэт товшиж бороо ороход
Мартамгүй гэгээн мөчүүд зүрхний ховилд нэвчинэ

Тэнгэрийн ариун хүслийг шивнэх бороон дусалуудад
Энгэрийн цэцэг шиг богинохон амьдралаа өгчихмөөр
Итгэлгүй итгэл тэвэрсэн сэтгэлийн гуниг цуурч
Энэ л гэгээн бороонд зүрхээ хоосрохыг мэдэрнэ

Зүйрлэмгүй гайхам уярал цээж дүүргэн халгиад
Сэтгэшгүйн гүн дэх тэсрэлтэнд зүрхний хэмнэл алдагдаад
Ямархан нэг юм биеэр гүйх шиг болоод
Яруухан нэгэн шүлэг бороонд төрөхдөө чараллаа.